พระกริ่ง

พระกริ่ง คือ พระพุทธรูปขนาดเล็ก ประทับบนฐานบัวคว่ำบัวหงายเฉพาะเพียงด้านหน้า พระหัตถ์ขวาแสดงปางมารวิชัย พระหัตถ์ซ้ายวางบนพระเพลา บนฝ่าพระหัตถ์มีหม้อยา หรือผลไม้ไว้ ซึ่งมีลักษณะใกล้เคียงกับพระไภษัชยคุรุ ของลัทธิมหายาน ซึ่งเป็นพระพุทธเจ้าปางหนึ่ง เป็นครูผู้รู้แจ้งในด้านยาและการรักษาพยาบาล จึงทำให้ผู้คนนิยมนำพระกริ่งอธิษฐานแช่น้ำ ทำเป็นน้ำพระพุทธมนต์แล้วดื่มกิน เพื่อรักษาโรคภัยไข้เจ็บ ขจัดอันตรายทั้งหลายทั้งปวง เดินทางแคล้วคลาด เสริมโชคลาภบามีเมตตามหานิยม

การสร้างพระกริ่งเริ่มต้นที่ประเทศทิเบตและจีน ต่อมานิยมสร้างในเขมร และพบว่าขอมได้สร้างพระกริ่งปทุมขึ้นอย่างแพร่หลาย ในรัชสมัยพระเจ้าชัยวรมันที่ 7 เพื่ออุทิศบูชาแด่พระพุทธไภษัชยคุรุ ซึ่งได้มีการสร้างขึ้นมาตั้งแต่ในสมัยพระเจ้าชัยวรมันที่ 1 สำหรับประเทศไทย การสร้างพระกริ่งปรากฏเป็นหลักฐาน ก่อนยุครัตนโกสินทร์ นิยมบรรจุเม็ดโลหะเล็ก ๆ ไว้ภายในองค์พระ เพื่อเขย่าแล้วเกิดเสียงเวลาสวดมนต์ขอพรจากพระพุทธองค์ พระกริ่งมี 3 ขนาด คือ ขนาดใหญ่ สำหรับบูชาประจำบ้าน ขนาดเล็ก สำหรับทำน้ำมนต์ ขนาดจิ๋วสำหรับบูชาติดตัว